Veiligheid

Iedereen heeft recht op veiligheid. Het zal vast in de grondwet staan. Maar tot welke prijs? "Een samenleving die zich niet kan verzoenen met het noodlot, eindigt als een ijzeren kooi waarin de vrijheid van het individu ten onder gaat aan collectieve risico-aversie." (Wijnberg in de Correspondent (15 april 2015)

Wat betekent de steeds maar toenemende (aangeprate) behoefte aan veiligheid. Meer onvrijheid, maar ook afnemende tolerantie en een verdere afbakening van de eigen omgeving. Veilig in het eigen hok/huis met een beschermend hek eromheen. Identiteit doet eigenlijk hetzelfde: het 'ik' tegenover de ander; je moet je kunnen afzetten, de eigen wereld wordt de maat voor alles.

Ook bij veiligheid weten we niet goed wat we er mee aan moeten. Wijnberg schrijft erover: "Botte pech, tragisch ongeluk, menselijk falen: ze zijn inherent aan het leven. Maar onze bereidheid het soms onafwendbare onheil als zodanig te accepteren, is in twee eeuwen tijd snel kleiner geworden - en in de afgelopen veertig jaar zelfs als sneeuw voor de zon verdwenen. Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw zou je zelfs kunnen spreken van een heuse tragedie-allergie."

Het wordt tijd dat we verder nadenken over het leven met water, langs de rivier. We hebben het over meerlaagse veiligheid. Maar wat het betekent en zou kunnen betekenen?
Misschien is de eerste laag wel een zekere acceptatie van onveiligheid. In ieder geval ook vanuit een eigen verantwoordelijkheid.