Eenvoud?

Verhaal van van Roosmalen in de NRC vandaag. http://www.nrc.nl/next/2015/11/01/een-velpse-fiets-1552129.

Een fragmentje van die mooie column. Speelt zich af bij kasteel Biljoen in Velp.

"„Het hek zit dicht”, zei hij. „Ik fietste voorbij en ik dacht: toch even zeggen dat het hek dicht zit. Het hek zit bijna altijd dicht.”
„Dus soms is het wel open?”, vroeg de vriendin.
„Ja”, zei de man, „maar vandaag niet. Anders was ik niet gestopt om te zeggen dat het hek dicht zit.”
Zo kende ik de inwoners van het dorp waar ik opgroeide. De overbodige mededeling, het voor iedereen te constateren feit, werd hier graag opgediend alsof ze je deelgenoot maakten van een groot geheim."

In de lijn van Carmiggelt die er graag in de buurt verbleef en van Siebelink die er zijn (streek-) romans situeert. Cruijff kan er een puntje aan zuigen.

Naarmate de maatschappij complexer wordt en de fietsen ingewikkelder met steeds meer elektronica, is het leven blijkbaar eenvoudiger en lokaler.
De boodschap is dat het leven daar blijkbaar eenvoudig is, de actieradius beperkt en het zicht op de wereld, zoals nu, in mist gehuld.

Wat een mooie onzin. Het is geen eigenschap van Velp en omgeving, of de IJssel, of het platteland, of de stadswijk, noch van leeftijd, het hebben van een elektrische fiets.
De heftigheid van het nu en de onzekerheid van wat gaat komen worden verzacht door het verleden. En dat heb je nu eenmaal meer als je ouder wordt.

Dan sluit de spoorboom als de trein komt en zijn er geen wolken als de hemel helder is. Maar achter het sluiten van de spoorbomen en de helder hemel gaat van alles schuil. Een treinongeluk, de wolken van Voerman, het gedonder op het spoor, het soort wolken, WF Hermans.

Associaties zijn talrijker maar misschien is de behoefte om die mee te geven minder.