Geschiedenis

'Misschien Ester' zojuist gelezen. Een debuut van Katja Petrowskaja, een schrijfster die haar familie probeert terug te krijgen, de herinnering aan al die generaties, de kennis erover.
Er doorheen geworsteld. Dat klinkt niet positief. Het was geen straf, het was met heel veel liefde geschreven. Om overzicht te houden maakte ik de stamboom die ontbrak. Een boek om na te reizen en iets te zien van wat wordt beschreven.
Is zo'n boek nou rijk omdat het ongeluk na ongeluk beschrijft? Of is ieders leven rijk en vol?
"We waren gelukkig, en alles in mij verzette zich tegen de zin die Lev Tolstoj ons heeft nagelaten, dat gelukkige families in hun geluk op elkaar leken en alleen de ongelukkige uniek zijn, een zin die ons in de val heeft gelokt en onze hang naar ongeluk wekte, alsof alleen het ongeluk de moeite waard was, en het geluk leeg." zegt Petrowskaja op pagina 15 van het boek.

Na het lezen van een dergelijke roman word ik stil en bescheiden. Stil van alle menselijk leed dat deze familie meemaakt in Kiev, Warsaw, Moskou, Berlijn, Odessa.
Maar nog stiller word ik van de pretentie die IJsselID heeft om verhalen en de (landschaps)biografie in narratieven om te zetten, klaar om voor beleid in te zetten.
Wat weten we eigenlijk van wat er te weten valt? Iedere boom heeft een verhaal, ieder huis, ieder mens, iedere straat, iedere stad, iedere streek, en dat iedere dag een ander.