Show, do'nt tell

Iemand die met verhalen te maken heeft, ze schrijft of verzamelt, weet het: Show, do'nt tell.
Van wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Show,_don't_tell):  "De bedoeling van deze techniek is om de lezer in staat te stellen het verhaal door middel van acties, woorden, gedachten en gevoelens te ervaren in plaats van via een kant en klare expositie door de auteur" en "Om personages in een verhaal tot leven te laten komen, […] moet je dus hun karakter onthullen door middel van hun woorden, hun gedachten, hun acties, en ook door hun interacties met andere personages." En niet door te zeggen dat iemand verlegen, agressief, etc. Laat de lezer het maar beleven en concluderen.

Ik hoorde eens, laat alle bijvoeglijke naamwoorden weg want dat is jouw informatie, waar de lezer niets mee kan, door wordt afgeleid. etc. De lezer ontdekt het zelf wel (of niet).

Gisteravond bij Zomergasten liet Annejet van der Zijl, als een voorbeeld van haar eigen manier van schrijven, een fragment zien van een reportage over Utøya (de slachting van Breivik). Daarin vertelde een meisje Johanne- in één cameraopstelling, recht van voren opgenomen - wat ze die middag had meegemaakt. Zonder adjectief, zonder waardering, gewoon het relaas. Show, do'nt tell ten voeten uit. Het was indrukwekkend.