Simone van Saarloos

Simone van Saarloos was zomergast op zondagavond 9 augustus 2015. Verfrissend. Twijfelend. Denken is belangrijker dan weten.

In een column in de NRC (17 oktober 2014) zei ze eerder: "Schrijf je ooit geschiedenis terwijl je aan de geschiedenis denkt? Dood je daarmee niet het vermogen om te anticiperen op het unieke dat voor je ligt? Misschien niet. Misschien durf je alleen de barricaden op te gaan met het idee van roem in de rug."

Naar aanleiding van demonstranten die in Ferguson de straat opgingen met Martin Luther King in hun achterzak, achterhoofd.
Ik denk dat ik het nu begrijp. Want met dergelijke bagage de incidenten bekijken, betekent dat je jezelf klem zet: het is een rassenkwestie, wat het misschien ook wel is, maar mogelijk/waarschijnlijk ook meer of anders. Je kijkt niet meer en laat niets anders meer toe.

Ze had het ook over verhalen. Dat mensen  steeds teruggrijpen op de bekende beelden en verhalen. Bijvoorbeeld het beeld van 'de bewaker in een concentratiekamp', als de diepe angst dat je ook niet weet hoe jezelf reageert als je in een dergelijke situatie komt. Je doet jezelf tekort en ook de geschiedenis met dergelijke beelden want er is meer dan de tweede wereldoorlog. Maar door de veelheid aan beelden en het feit dat oorlog overal is word je daar steeds op teruggeworpen. Het is je referentie.

Is dat ook niet het geval met de biografie van het landschap? Want we timmeren alles dicht met de schamele paar verhalen die we kennen, die verteld worden. Uit de oneindigheid van de geschiedenis en het leven. We zijn, om met Hannah Arendt te spreken, lui. Heel erg lui. We oordelen en veroordelen en laten geen verrassing toe.

Goed om Van Saarloos drie uur te hebben horen praten en iets te zien van haar onverwachte kijk en appreciatie.